Dag 10

Vandaag laat ik me verrassen, Amadou en ik gaan het nuttige met het aangename verenigen. Muhammed komt mij om 8 uur halen, Amadou zit dan al in de auto. We gaan naar de North Bank. Dat is de andere oever. We gaan de rivier dus oversteken. En dat doen we niet met de normale ferry, dan ben je uren onderweg. Nee we nemen de locale boot. Een soort uit de kluiten gewassen kano. Er is wel een verschilletje, deze boten komen niet tot aan het strand, je moet er heen gedragen worden, op de schouders... bij de boot aangekomen mag je na enig klimwerk en heel voorzichtig langs een randje balancerend een plekje zoeken, en nee ik mag niet zelf weten waar ik ga zitten, ik moet onderin de boot, net als alle andere dames. Vrouwen zijn nogal bang denken ze, dus stel dat ze op de rand zitten en bang worden, kunnen ze overboord vallen... onderin de boot dus, en als we denken dat het vol is blijken er toch nog meer in te kunnen... we hebben ook wat dozen bij ons, die gaan we afleveren in Keri NGoyan Village... waar...? Geen idee, zo'n 3 kwartier rijden als we straks aan de overkant zijn... We krijgen wel zwemvesten om, maar of dat veel uithaalt als we om zouden slaan...? Ik zie dus niets, daar onderin de boot. Wel raak ik in gesprek met een Belgische. Na haar telefoongesprek met het thuisfront spreek ik haar aan, je moet toch wat als je voornamelijk benen om je heen ziet... Een leuk gesprek ontwikkelt zich, de tijd gaat net even sneller nu en voor we het weten zitten we alweer in de hectiek van het verlaten van de boot... weer op de schouders van een stoere drager. Als we veilig zijn geland wachten we even op onze gearrangeerde taxi. Het landschap is hier anders, rustig en landelijk. We rijden inderdaad zo'n 3 kwartier als we opgewacht worden aan de weg. Voordat we de afslag kunnen nemen moeten we uitstappen. Een leraar van de school die we gaan bezoeken, met een groepje leerlingen, wil ons escorteren op het laatste stukje naar de school. Ze marcheren vóór ons uit... Bij de school aangekomen worden we verwelkomd door de hoofdonderwijzer. We worden uitgenodigd in zijn kantoor. In het gesprek dat we daarna hebben laat hij weten heel blij te zijn met ons bezoek, hij weet dat we spullen komen brengen, maar nog niet precies wat... Als we hem vertellen dat we nu graag aan alle kinderen een t-shirt willen uitdelen weet hij niet hoe hij het heeft. De school heeft ruim 200 leerlingen en wij hebben ruim 200 t-shirts in dozen zitten, van klein naar groot. Niet alle kinderen zitten nu op school. Ze hebben hier, net als op de meeste ander scholen in Gambia een ochtend- en een middag-shift. Daardoor worden meer kinderen in staat gesteld de school te bezoeken. Het is een feest om alle aanwezige kinderen een shirt uit te reiken. Deze shirts zijn van een basisschool in IJsselmuiden afkomstig. School-shirts die niet goed bedrukt zijn en daardoor afgekeurd. Maar hier meer dan welkom. Als iedereen een shirt heeft gaan we op de foto... geweldig! We krijgen nog een rondleiding in de school en schrikken van de staat van het gebouw... daarentegen is de organisatie binnen de school buitengewoon! Ik ben onder de indruk van wat ik zie, regels aan de wand en op het schoolbord. Een rooster in de bibliotheek voor welke klas op welk tijdstip daar mag zijn... niet dat je er kunt zitten of dat er voldoende boekjes zijn voor de leerlingen, maar toch... een bibliotheek... En een keuken, elke leerling kan hier voor 1 dalassi een maaltijd krijgen, min of meer verplicht. 1 dalassi is ongeveer 2 cent... De maaltijd wordt bereid van groenten die groeien in de schooltuin. Na onze rondleiding keren we terug naar het kantoortje. We hebben nóg een doos, met leer-materialen. Want ook deze school heeft niets... En ook hier zijn ze er blij mee... en buiten deze doos hebben we ook nog een bal meegenomen. Ze hadden al eerder van ons een bal ontvangen, dat had Amadou geregeld. N.a.v. die ene bal hadden we een bedankbrief gekregen. En het is díe brief die ons deed besluiten deze school te bezoeken en de leermaterialen te schenken. En dus nog een bal, want wat is nou één voetbal op ruim 200 kinderen... N.a.v. dit bezoek heeft men nog een verrassing voor ons... we mogen een boom planten! Dat is een eer, want alleen speciale gasten planten een boom in Gambia. Een mango-boom. Nu wij dus ook. Het blijkt dat wij de eerste bezoekers zijn die van de andere oever naar de school zijn gekomen. Daarom dus... Na de happening van het boom planten lopen we nog even verder, naar het dorp. Daar is een jeugd-voetbalteam. Ze hebben via Amadou laatst voetbal-shirts en een voetbal van ons gekregen. Met dank aan D.O.S. Kampen. Nu we er toch zijn willen ze heel graag laten zien hoe blij ze zijn. Niet alle jongens zijn aanwezig, sommigen zijn naar school, anderen zijn aan het werk. Dat lijken mij 2 hele goede redenen om afwezig te zijn... Ook hier ben ik weer verbaasd, de jeugdleider van het dorp vertelt mij dat ze geen shirts hadden... maar zonder shirt kun je nog wel voetballen... tenminste als je een bal hebt... maar die hadden ze ook niet... Ze haalden soms een bal in een nabijgelegen dorp, zodat ze tóch konden voetballen. Nu is dat niet meer nodig, hebben ze hun eigen bal! Ik snap hun dank-je-wel, gesproken en op papier... Nu alleen nog de onvermijdelijke foto's :)

Na de foto's brengen we een bezoek aan het onderkomen van één van de leraren van de school, krijgen uiteraard een lunch en daarna gaan we weer terug. Precies zoals we zijn gekomen... uitgezwaaid door de kinderen van de school, met de taxi naar de boot, opnieuw gedragen door het water, zitplaats onderin, nu geen gezelschap van iemand die dezelfde taal spreekt, maar er is een hoop lol en communicatie is meer dan alleen woordgebruik... Voor we het weten zijn we alweer aan de overkant, opnieuw de hectiek van het verlaten van de boot, en opnieuw gedragen naar de oever... We bellen Muhammed dat hij ons kan komen halen... wat een dag..!