Eindelijk nieuws uit Gambia

Na een voorspoedige vlucht landen we maandag om 21.30 uur, plaatselijke tijd, in Gambia. Wel last van behoorlijke turbulentie tijdens de landing, maar aangezien de stewardessen net doen of er niets aan de hand is besluit ik me er ook niets van aan te trekken. Het blijken buien te zijn, met regen en wind, die rond Banjul hangen. Méér turbulentie ondervinden we als we door de douane gaan. Douaneambtenaren zijn kennelijk erg nieuwsgierig naar de inhoud van onze 120 kilo bagage. Eerst veel vragen beantwoorden en dan moeten ze er beslíst ín kijken. Eén doos openen we voor ze. Ze zien dat die inderdaad vol zit met schoolspullen en speelgoed. Gelukkig is Samba bij ons. Een bevriende immigratie-ambtenaar die ook op de luchthaven werkt. Hij doet een goed woordje voor ons. Het wordt de douanebeambte nu kennelijk te gek om zich iets uit de doos toe te eigenen wat niet voor hem bestemd is. We mogen de doos weer sluiten en zonder verdere problemen de luchthaven verlaten. We zijn inmiddels de laatst vertrekkende toeristen. Ik vermoed dat ze achter ons de deur op slot hebben gedaan... Amadou en taxichauffeur Mohammed staan ons geduldig op te wachten. Een (letterlijk) warm weerzien in Banjul. Overigens nergens iets te merken dat duidt op een aktief beleid om te voorkomen dat ebola Gambia binnenkomt... dat baart me wel zorgen...

Na een korte klamme nacht is het op dinsdag tóch lekker wakker worden in Gambia. Maar we gaan wel eerst bij de receptie regelen dat de airco wordt geactiveerd. Want zo'n nacht willen we liever niet nóg een keer...
Daarna gaan we naar Amadou. Bij hem staan de 15 dozen die we eerder hebben verstuurd en onlangs in Gambia zijn aangekomen. We gaan de inhoud sorteren om vervolgens te bepalen wie we waarmee blij gaan maken hier. Het is ook voor mij soms een verrassing wat er uit een doos te voorschijn komt, hoewel ik het er allemaal zelf heb ingestopt... Medische spullen, kraampakketten, voetbaltenues, schoenen, kleding, boeken, speelgoed, schoolspullen, tandenborstels en tandpasta. We gaan het allemaal een mooie bestemming geven....

Woensdag is deze keer Batokunku-dag. We hebben voor de kleuters nieuwe uniformen laten maken. Die gaan we nu uitdelen. Daarnaast nemen we voor elke kleuter een pop of knuffel mee en er staat nog een gevulde verbanddoos te wachten om uitgereikt te worden. En wat staan die nieuwe oranje uniformen mooie op die kleine zwarte lijfjes! En wat ís iedereen blij, van leraren tot aan de alkalo (dorpshoofd/burgemeester). En hoe blij zijn de kleuters vooral met de poppen en knuffels. En wat wordt het gewaardeerd. Het schoolcomité laat ons weten wat ze hebben gedaan de afgelopen tijd. Ik zie enorme vooruitgang, en dat stemt mij blij en hoopvol. Wat is het goed om de school opnieuw te bezoeken. Ik bewonder de nieuwe omheining en de stalen poort die eerder dit jaar door ons geplaatst zijn. Samen met het vorig jaar vernieuwde dak is deze kleuterschool nu een veilige school te noemen. En dat is ook de overheid opgevallen. Was er eerst nog sprake van een dreigende sluiting vanwege de onveilige situatie, nu is er toestemming om ook te starten met een eerste en tweede klas van de primairy school, onze groepen 3 en 4 van de basisschool. De overheid levert gedurende de eerste 2 jaar 2 leerkrachten die één en ander gaan opzetten. Geweldig nieuws! Vooral voor de jonge kinderen die voor de overstap van kleuterschool naar lagere school niet langer kilometers ver hoeven te lopen. Ben er best een beetje trots op hieraan te hebben bijgedragen.

De familie thuis maakt zich zorgen. De door ons direct na aankomst verstuurde sms-jes blijken niet te zijn aangekomen... Gelukkig kunnen we iedereen geruststellen... En o ja, we wisselen in het hotel van kamer. De beloofde airco blijft het niet doen en we zweten de tent uit, zowel overdag als 's nachts. Het lijkt een volksverhuizing maar we zijn blij eindelijk een nacht op een koele manier door te brengen...

Als we van te voren hadden geweten wat ons op donderdag in Kerr Ngornyan te wachten zou staan dan hadden we het bezoek aan het slavenhuis op Kunta Kinteh's Island uitgesteld. Na een tocht over de rivier én een taxi-rit van ruim een half uur krijgen we een meer dan warm welkom. Zingende kinderen die ons bij de weg staan op te wachten en ons al marcherend voorgaan naar de school, waar nóg eens héél veel kinderen ons een welkom toezingen. Ik word er er een beetje stil van. En ook Simon en Jos weten niet goed wat ze moeten zeggen... Ouders van de kinderen zijn in hun mooiste kleren naar school gekomen om ons te vermaken met locale/culturele muziek en dansen, waar we 'natuurlijk' aan mee moeten doen.
We komen natuurlijk niet met lege handen. Hebben een doos vol boeken voor de school-bibliotheek bij ons. En 2 dozen vol schoolspullen. En een doos vol (oranje) voetbaltenues voor het schoolvoetbalteam. En pompoenzaadjes voor de schooltuin. En 250 tandenborstels en tubes tandpasta. Die we vervolgens gaan uitdelen... We krijgen nog een lunch. En een gedicht. En men is zo trots op de eerder dit jaar ontvangen voetbaltenues voor het dorps-jeugd-team dat men ze nog graag een keer wil laten zien aan ons. We gaan het nieuwe schooldak bewonderen, ik ben ook hier even stil... wat kun je veel betekenen voor een ander als je je schouders er onder zet... 'Onze' mango boom is lekker gegroeid, men zorgt er zichtbaar goed voor.
Wat is het fijn om dit te kunnen en mogen doen...

Het bezoek daarna aan Juffereh en st. James Island, het huidige Kunta Kinteh's Island is interessant. Maakt ons vooral bewust van de geschiedenis die nooit had mogen plaatsvinden en die van zoveel invloed is geweest op de hele wereld-geschiedenis. Maar het haalt het niet bij ons bezoek eerder op de dag...

De terugreis verliep niet vlekkeloos. Dat had vooral met de overtocht met de lokale boot te maken. We zitten een uur in de boot te wachten totdat er wordt afgevaren. Op het moment dat de ankers al gehesen zijn blijkt de motor niet te starten... De westen-wind trekt wat aan wat betekent dat er meer golfslag is dan we zouden wensen. Deze boten zien er niet echt uit of ze die golven kunnen weerstaan. Als we dan ook nog een tijd op ramkoers liggen met de aanstormende volgepakte ferry en er net op tijd voor langs zijn ben ik in ieder geval blij dat de overkant in zicht is.... Wát een dag...

Wordt vervolgd, want er staat nog veel meer leuks op het programma...