meer uit Gambia

Vrijdag verdelen we de taken. Simon en Jos blijven bij het hotel, beetje relaxen. Ik ga er nog op uit. Breng een bezoek aan een school waar, heel bijzonder in Gambia, ook ruimte is voor gehandicapte kinderen. En ik ga naar (kunst)schilder Abdua Salam. Er zijn mensen in Nederland die zijn schilderijen mooi vinden en ik ga er voor hen een paar bestellen. Verder hebben we vandaag een paar privébezoekjes, erg leuk.

Zaterdagochtend komt onze taxichauffeur Mohammed ons om 9 uur ophalen. We gaan een bezoek brengen aan de Nema Football Academy waar vriend Mustapha één van de oprichters en coaches is. We hebben voetbalshirtjes bij ons die we kregen van de Twentsche Voetbalschool. Kleine maatjes voor kleine voetballertjes. Als we aankomen zijn de jongens in de leeftijd van 6-8 jaar druk bezig met de training. Van Jos wordt verwacht dat hij gelijk mee doet... Als de training afgelopen is wordt er voor ons nog een 10 minuten durende wedstrijd gespeeld. Lachen en zweten in temperaturen die tijdens ons gehele verblijf oplopen tot zo'n 45 graden. We zien dat er gebruik wordt gemaakt van items die we eerder hebben opgestuurd. Voetbalschoenen, pilonnen, ballen en voetbalshirtjes voor de iets oudere kinderen, die op de andere helft van het veld (vergelijkbaar met een grote zandbak) ook aan het trainen zijn. De uitreiking van de kleurrijke shirts is een feestje op zich. Voor iedereen is er één dus geen teleurgestelde gezichten. Mooi om zowel Mustapha als de kids in actie te hebben gezien. We gaan nóg een bezoek afleggen vandaag. Een bezoek aan de familie van Amadou, onze rechterhand in Gambia. Ik was er al eerder geweest, maar voor Simon en Jos wordt het hun eerste kennismaking met deze ontzettende aardige, maar ook heel arme familie in Brikama. Het is een stukje rijden maar dat vergeten we direct als we er aankomen. De hele aanwezige familie staat klaar om ons welkom te heten. Heel veel handen en handjes schudden. We zien heel veel lachende gezichten die van alles vertellen in een taal die ik niet beheers, op een paar woorden na, Madinka. Gelukkig spreken een aantal kinderen aardig Engels en helpt Amadou als tolk om gesprekken te kunnen voeren. Uiteraard hebben we kadootjes mee. Voor de kinderen poppen, auto's en oranje Hup Holland sjaaltjes die Albert Heijn niet meer kon verkopen en wij in Gambia mochten uitdelen. De jongens zijn er heel blij mee. In deze familie gaat mijn hart uit naar de beide oma's. Eén is er blind maar ik verbaas me er over hoe goed ze zich nog redt. De andere oma is heel erg oud al weet niemand precies hóe oud. Ze heeft veel pijn in haar lichaam. Niet zo gek als je op hoge leeftijd je dag doorbrengt op een matje op de grond en 's nachts moet liggen op een gammel bed waar een baal stro dienst doet als matras. Ik laat een tube pinstillende zalf bij haar achter en hoop dat dat iets verlichting zal brengen. En we besluiten om te gaan kijken of een matras en een eenvoudige bank binnen ons budget vallen. De beide oma's zijn blij met het stuk zeep dat ik voor ze heb meegenomen uit Nederland, het ruikt zo lekker zeggen ze...
In deze grote familie, waar niet alleen broers en zussen wonen maar ook ooms, tantes, nichten en neven met nageslacht is de moeder van Amadou de enige die voor inkomen zorgt. Ze heeft een tuin waar diverse soorten groente verbouwd wordt. Een deel daarvan wordt op de markt verkocht, maar het valt niet mee om al die monden te voeden. Ik laat een doosje met pompoenzaadjes achter bij haar, en via Amadou laat ze weten er heel blij mee te zijn. Eerder hebben we al een aantal kinderen opgenomen in ons sponsorprogramma. Zodat de lasten iets minder zwaar op ieders schouders drukken. Voor 2 van hen heb ik post mee uit Nederland van de sponsor. Ze zijn er blij mee!
En het jongetje dat ik eerder dit jaar bevrijd heb van een centimeters lange dikke splinter in zijn voet loopt nu op slippers. Ik hoop dat dat niet alleen is vanwege mijn bezoek.
Voordat we weer vertrekken krijgen we (uiteraard) een lunch: domoda, rijst met een soort van pindasaus , deze keer met vis, maar kan ook met vlees of kip. Met vis is het goedkoopst. Maakt niet uit, wij vinden het lekker!

Vader Demba, Amadou zijn vader, dankt ons heel hartelijk voor alles, laat diverse keren weten hoe blij hij is met ons bezoek. Wij op onze beurt laten weten dat we de gastvrijheid hier heel erg waarderen. Daarnaast vertellen we hem hoe waardevol zijn zoon is voor onze stichting. Vader is zichtbaar trots. En wij eigenlijk ook...

Zondag is een min of meer vrije dag. Vanaf hier is de kerk waar ik eerder op zondag wel heen ging een beetje ver. We besluiten om te relaxen bij het hotel. Jos ligt de halve dag in het zwembad. In de middag komt Amadou ons halen voor een bezoek aan het iets verder gelegen Monkey Park, ofwel het aapjes park. We zitten op dat moment in het nabijgelegen Kasumai. Het restaurant waar mijn broer mede grondlegger van is geweest... We ontmoeten daar Martine, uit Nederland. Daar nooit ontmoet, dat moet dan kennelijk in Gambia gebeuren. Ze doet ook 'dingen' in Gambia en we hebben een wederzijdse vriend, Solomon. Ook hij is in Kasumai, dus een erg leuke bijeenkomst. Dan via het strand naar de aapjes, die overigens ook te vinden zijn rondom het hotel. Soms op de balustrade achter de hotelkamer lopen... In het park is het verboden om de aapjes te voeren, als Amadou dat tóch doet komt net de manager aanlopen. Hij komt ons vertellen dat het beslist niet mag maar geeft ons daarna nog wat aapjes-les. Toch een aardige man. We zien ook hele kleine aapjes, die net geboren zijn. Het is kennelijk jonge aapjes-tijd. Eén hangt er de hele tijd onder/aan zijn moeder, die hem beschermd met haar beide 'armen'. Altijd leuk en lief om te zien...