Laatste nieuws uit Gambia

En weer thuis. Na een slapeloze nachtvlucht veilig aangekomen. Een week zonder internet, dus een week zonder blog-mogelijkheid. Heb het wel geprobeerd. In een restaurant dat bekend staat om zijn goede wifi-verbinding. Natúúrlijk níet als ík er ben.Tot 2x aan toe. Ook nog geprobeerd mijn toevlucht tot een internet-café te nemen. Waar ik na 10 minuten vertrek nadat ik het op 2 computers heb geprobeerd, maar steeds werd afgebroken. De dame achter de kassa zegt dat ze weet dat er problemen zijn, ze wil wél dat ik voor een half uur betaal. Ik had tenslotte gezegd dat ik ongeveer zo lang gebruik van het internet wilde maken... ja, ja. Dit is de eerste keer dat ik echt boos ben op een Gambiaan. Vertel haar dat ze geen klanten moet binnen halen terwijl ze weet dat één en ander niet goed werkt. Ik wil eigenlijk zonder betalen weg lopen maar de Gambiaan die met mij mee is zegt mij beter 10 dalassi te betalen om problemen te voorkomen, 20 cent, ach, waar hebben we het eigenlijk over...
Ik haal de schade dan nu maar in. Maar er is veel gebeurd sinds de laatste blog. Waar zal ik beginnen... Met het bezoek op maandag aan Lamin Saho misschien? Die heeft zijn jongste zoon naar Simon heeft vernoemd, dus dat schept verplichtingen :) Kadootjes voor iedereen, inclusief de buurkinderen, die uit alle hoeken en gaten lijken te komen. De zak met zo'n 50 vingerpopjes gaat helemaal leeg... En voetbaltenues voor het jeugdteam waar vooral Binta, Lamin's enige vrouw, zich mee verbonden voelt. Gezellige boel bij Lamin.
Dinsdag gaan Simon en Jos op pad met Yanks de birdwatcher, ofwel vogelkenner. Het gebied rond Marakissa, niet ver van de zuidelijke Senegalese grens, leent zich prima voor een dagvullende trip. En zoals verwacht worden er heel veel vogels gespot. Zelf ga ik met Amadou op een aantal scholen schoolgeld betalen voor kinderen in ons sponsorprogramma. En hebben we tegelijkertijd een ontmoeting met deze kinderen. Een aantal zijn nieuw voor mij en het is dus ook een eerste kennismaking met hen. Erg leuk. In de avond gaan we op bezoek bij Fatou. Fatou is vandaag 5 jaar geworden en met háár is ons sponsorprogramma begonnen. Een slimme meid die heel blij is met de barbie die we voor haar hebben meegenomen. Ook haar kleine broertje Malick, die Uncle wordt genoemd omdat hij naar zijn oom is vernoemd, vergeten we uiteraard niet. We ontkomen ook hier niet aan een maaltijd, onze magen beginnen er inmiddels aan te wennen... Of toch niet...
Dan breekt de vertrekdag voor Simon en Jos aan. Gelukkig pas vanavond laat, dus we kunnen nog wat ondernemen. Eerst verlaten we de hotelkamer. Die is voor mij alleen te duur straks dus ik verhuis naar een appartement een stukje verderop. We bezoeken vandaag de verloskundigen Fatou Gaye en Marie Joof. Fatou, waar nichtje José een half jaar als vrijwilliger heeft gewerkt. We hebben geld uit Nederland mee voor de kapotte ambulance. Maar het nog lang niet genoeg. Mensen beloven nu eenmaal te helpen en vervolgens gebeurt het niet. Het is een ramp dat ze de ambulance niet kan gebruiken nu.... We laten voor alle weeskinderen die ze ook nog opvangt een tandenborstel en tubes tandpasta achter, Fatou is er zichtbaar blij mee. We breken Fatou's regels als we de meisjes, die eigenlijk nu moeten slapen vanwege de warmte buiten, allemaal voorzien van een rol-fluitje... een kabaal van jewelste als zo'n 15 meisjes daarop beginnen te blazen. Van slapen komt nu niets meer. Fatou geniet zichtbaar. Maar ze moet weer aan het werk. In haar kliniekje liggen 4 patiënten waarvan 2 vrouwen in 1 bed die aan het herstellen zijn van malaria...
Dan rijden we door naar Brufut, Ghana Town. Daar woont Marie Joof. We hebben dozen vol spullen bij ons voor haar. We worden opgewacht met een Nederlandse koffietafel. Oploskoffie , suiker en melk, of een theezakje. Gezellig om weer bij te praten. Maar we moeten de tijd in de gaten houden. Het is niet handig om het vliegtuig straks te missen. We nemen afscheid met de afspraak dat ik volgende week kom helpen het Brufut Health Center wanneer er een clinic day wordt gehouden. Zuigelingenzorg en zwangere vrouwen die ter controle komen.
Nog even wat eten, douchen, tickets en paspoorten bij de hand, en dan vertrekken we naar het vliegveld. Keurig op tijd. Uiteindelijk vertrekt het vliegtuig een kwartier te vroeg, en komt het een half uur eerder dan gepland aan. Na een goede vlucht arriveren Simon en Jos weer veilig thuis.

De week die volgt staat bol van scholen bezoeken en voetbaltenues uitdelen. Voorbereidingen om onze stichting ook in Gambia een registratie te geven. Privé-afspraken en werkafspraken. En opnieuw heel veel blije gezichten. Want wat is het leuk om een voetbaltenue te ontvangen. Of een tandenborstel met een tube tandpasta. Of een bal. Of een barbie. Of schoolspullen. Of een stukje zeep. Of een setje nieuwe kleding. Of een brief/kaart van je sponsor in Nederland. Of gewoon een autootje. Als je het niet hebt... En wat voel ik me gezegend dat ik het kan doen. Mág doen. Ik zou een boek kunnen schrijven. Want noemde ik hier al onze 75-jarige buurman in het hotel die in het zwembad ten val komt? Ik hang nog een paar dagen de thuiszorg-zuster uit... En heb ik het hier al gehad over de aanrijding met een ezel, omdat onze taxidriver op de North Bank als een bezetene rijdt? Een aanrijding die gelukkig goed afloopt, zowel voor ons als de ezel. En had ik het al over een aantal vrienden die wel érg vermagerd zijn sinds mijn laatste bezoek...? Armoede... En over armoede geschreven. Ik ben in shock wanneer ik bij Aminatta op bezoek ben. Eén van onze sponsorkinderen. Een kamertje van zo'n 3 bij 5 meter. Waar vader, moeder, en 2 kleine kinderen leven. De 3e op komst. Een kamertje waar de armoede van de muren druipt... Waar het plafond met plasticzakken op zijn plek wordt gehouden...
En ook in shock tijdens de clinic day in het Health Center (gezondheidscentrum) in Brufut. Waar in 5 uur tijd, zo'n 70 zwangere vrouwen langs komen. Vrouwen? Een jonge vrouw, zo'n 17 jaar schat ik in, verschijnt voor ons, ze beweert dat ze 13 jaar is. Dat lijkt ons sterk. Ik adviseer de aanwezige verloskundige naar haar geboortebewijs te vragen. Als ze later terugkomt blijkt ze geen 13, maar slechts 12 jaar te zijn... De Nederlandse Maja, die ook aanwezig is om te helpen, en ik, vragen ons af of we geen aangifte zouden moeten doen. Maar het is Gambia....

Ik spreek tijdens dit verblijf trouwens verrassend veel Nederlands. Niet alleen omdat heel wat vrienden proberen een aantal Nederlandse uitdrukkingen te leren. 'Graag gedaan' vinden ze héél moeilijk. De letter G is voor hen haast niet uit te spreken. 'Géke' levert dan ook vaak hilarische situaties op... Ik spreek vooral ook Nederlands met Nederlandse dames die ik daar ontmoet. Martine, Maja en Karin. Die alle 3 hun 'ding' doen in Gambia. Wat leuk om ze te ontmoeten tijdens de verschillende activiteiten. En natuurlijk ontmoet ik Bert, die voor de ontelbaarste keer in Gambia is om speeltoestellen bij scholen te plaatsen.

Al met al opnieuw een indrukwekkend en bemoedigend verblijf. En vooral een 'heet' verblijf. Tussen de 40 en 45 graden. Dat is niet fijn als je veel op het programma hebt. En ook niet als de airco het niet meer doet omdat de elektriciteit voor de zoveelste keer uitvalt. Bijna elke nacht badend in het zweet wel een paar keer op de klok kijken of je al mag opstaan... Voor een verfrissende douche...

Nu dus weer thuis. In een koel Nederland. Waar ik weer gewoon water uit de kraan kan drinken. Waar ik weer een jas aan moet als ik naar buiten ga. Waar ik weer aardappels eet in plaats van rijst... Waar ik tijd heb om alles te overdenken...

(Foto's vind je overigens via deze link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.602091479902053.1073741840.100003036184984&type=1&l=70f4cde4a7)