Dag 5

Geen projecten vandaag. Maar we gaan op bezoek bij de familie van Amadou. Amadou Demba is 4Gambia's vertegenwoordiger in Gambia. En gebleken is dat hij zeer waardevol is. Daarom reageer ik graag positief wanneer hij mij uitnodigt voor een bezoek. Natuurlijk zeg ik dat zijn vrouw Binta en dochter Fatoumatta dan ook mee moeten... Zelf woont Amadou met vrouw en kind in Sanchaba. Zijn familie woont echter in Brikama. En ik heb geen moment spijt van dit bezoek. Wat een leuke gastvrije familie! Iedereen heet mij welkom, alleen de kleinsten huilen, hebben nog nooit een kleurloos persoon gezien... Er wonen hier 2 van de via 4Gambia gesponsorde kinderen. Ik maak hier veel mee. Ik zie een jongetje hinkelen, maar besteed er geen aandacht aan. Er wordt door de verschillende kinderen een stapel tekeningen voor mij gemaakt. We delen hier wat kleding uit, en dat is hard nodig... Ook maken we de vrouwen blij met een linnen tasje, en ze zijn heel trots! Ik mag met oma op de foto, ze is nog nooit op de foto geweest. Vond zich altijd te lelijk. Maar met mij wil ze wel. De familie is blij. Oma leeft niet meer zo heel lang. Ze is immers al oud. Nu is er dan eindelijk een foto als herinnering. Mama Demba vraagt mij advies over haar steeds terugkerende buikpijn. Het valt ook hier niet mee om het handschrift van de arts te ontcijferen als ze me het papiertje geeft waar de arts de diagnose op heeft geschreven... We hebben een heerlijke lunch, uiteraard een rijst-gerecht... Als we bijna vertrekken valt mijn oog weer op het jongetje dat loopt te hinkelen. Ik vraag wat hij heeft. Een pijnlijke voet, zegt hij. Ik vraag of ik even mag kijken, en dat mag. Ik zie onder zijn vieze voet, want geen schoenen aan, een plekje. Ik voel er wat aan en zie de jongen van pijn vertrekken. Het voelt hard, alsof er een steentje in zit. De jongen bevestigt dat het voelt alsof er wat in zijn voet zit. Ik peuter er wat aan maar er komt geen beweging in. Ik vraag om iets scherps, een mesje of zo. Ik krijg een scheermes aangereikt. Met de punt peuter ik aan dat waarvan ik niet weet wat het is. Ik doe het heel voorzichtig want ik wil de huid niet beschadigen. Ik kan niets ontsmetten hier... De jongen heeft veel pijn, ik vraag of iemand hem kan vasthouden, ben bang dat ie van pijn onderuit gaat. Dan komt er voorzichtig beweging in. Ik trek voorzichtig het 'ding' er uit... er lijkt geen einde aan te komen. Denk even dat het een worm is, maar nee dat kan niet. Als het eruit is blijkt het een dikke bijna 2 cm lange splinter te zijn... De pijn is dus verklaarbaar... lijkt mij. Het gevolg van geen schoenen dragen... De jongen is opgelucht, de pijn is direct een stuk minder. Dan komt er nog een jongetje naar mij toe, ook hij heeft pijn aan zijn voet. Ik denk er het mijne van... kinderen vragen graag aandacht. Maar ik kijk tóch even. En zie een enorme verdikking onder zijn hak. Als ik er op druk zie ik dat hij heel veel pijn heeft. Het schijnt wat wit door en als ik goed kijk zie ik iets wat op een sneetje lijkt, maar gesloten nu. Conclusie, het vuil kan er niet meer uit. Maar hier ga ik niet in snijden, dat is te risico-vol. Ik vertel de moeder dat hij naar het ziekenhuis moet... Maar... geen geld. Geen geld betekent hier geen gezondheidszorg... Dat kan ik niet laten gebeuren, ik geef ze de benodigde dalassi's en ze belooft me zodra het wat afkoelt naar het ziekenhuis te gaan. Ook dit is een aanwijsbaar gevolg van het niet dragen van schoenen. Maar ook van gebrek aan educatie. Beide moeders hebben weinig tot geen onderwijs gehad. Niet geleerd om na te denken. Als je een kind ziet hinkelen, moet je even onder de voet kijken... Ik ben niet boos op ze. Ze wisten niet beter. Nu wel. Ze huilen allebei van dankbaarheid. Later zal blijken dat inderdaad in het ziekenhuis een incisie gemaakt wordt en er heel veel viezigheid uit komt. De jongen loopt nu weer normaal, net als de jongen waar ik de splinter heb verwijderd... Ik denk er niet teveel aan wat er was gebeurd als ik de uitnodiging om op bezoek te komen had afgeslagen...