Dag 15, de laatste dag.

Vandaag ga ik weer terug naar Nederland. Ik pak mijn koffer in, gelukkig heb ik veel van wat ik mee had genomen hier kunnen uitdelen. Daar staat tegenover dat ik ook nu weer kadootjes kreeg. O.a. 3 nieuwe Gambiaanse jurken, met de nodige armbandjes en kettingen. Gelukkig kan het zonder problemen in de koffer. Dan volgt het afscheid in het hotel. Gek hoe je je op sommige plaatsen thuis kunt voelen. Gewoon door de mensen die er werken... Muhammed belt mij op. Ik verwacht hem om 12 uur, maar hij meldt mij dat hij problemen heeft met de motor van zijn taxi, hij durft het niet aan om mij naar het vliegveld te brengen en heeft vervangend vervoer geregeld. Dat is lief van hem maar ik vind het jammer dat ik nu geen afscheid meer kan nemen van hem, hij heeft mij, ons, 2 weken lang overal heen gereden. Was altijd op tijd. En altijd vriendelijk, niets was hem te gek. Gelukkig hadden we het financiële gedeelte al afgehandeld, maar ik had hem graag nog even persoonlijk willen bedanken. Ik doe dat dan maar telefonisch. Muhammed zegt dat hij het een eer vond om het te doen. Dat is dan weer aardig gezegd...
Zijn vervanger is ook op tijd. Gelukkig. We pikken Amadou onderweg op, die wil mij graag uitzwaaien... En dat doet hij. Wederzijds respect, en vriendschap. Ik ben blij met deze betrokken 4Gambia-vertegenwoordiger. Vol vertrouwen laat ik het hier in Gambia aan hem over. Hij is de juiste man op de juiste plaats. Als we uitgezwaaid zijn is daar opnieuw Samba Kandeh, die mij ook nu door de paspoort-controle helpt. Helaas heeft mijn vlucht vertraging. Vlieg ik zo'n 1,5 later dan gepland. Om half 23.15 u Nederlandse tijd, kom ik aan op Schiphol. Met een hoofd vol herinneringen en ervaringen. Met een hart vol liefde voor de mooie mensen die in Gambia wonen... Ik weet niet wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt. Is het de hartelijkheid die ik elke keer weer tegenkwam? Zijn het de lieve zwarte koppies die me vaak zo stralend aankeken? Of juist die nieuwsgierige oogjes gevuld met tranen omdat ze nog nooit iemand zonder gekleurde huid hebben gezien? Is het de oprechte dankbaarheid, op verschillende manieren getoond, wanneer we spullen kwamen brengen waar zo'n behoefte aan is? Of is het het jongetje dat ik verloste van een dikke splinter, of zijn vriendje die ik naar het ziekenhuis moest verwijzen? Of zijn het de tranen van zijn moeder omdat ze geen geld had om de dokter te kunnen betalen? Zijn het misschien die moeders die bijna allemaal het verdriet kennen van het verlies van één of meer van hun kindjes? Of is het het bezoek aan de plek waar ik nog iets van mijn broer vond?
Ik weet het niet. Maar het was een bijzonder verblijf. Geen spijt. Alleen een zeker weten. Té veel kinderen gaan niet naar school omdat de ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. Er is behoefte aan alles, van kleding tot verbandmateriaal, van sport-attributen tot school-spullen, en aan alles wat daar tussen in zit... Er is nog veel te doen...

Ik heb veel nagedacht wáárom ik dit nou allemaal wil doen. Steeds komt daarbij het verhaal van Esther om de hoek kijken. Esther die koningin wordt. Waarom? Dat vertelt haar oom Mordechai haar. Op het moment dat er een serieuze dreiging is waarbij het hele volk omgebracht zal worden. Mordechai wijst haar er op dat zij de enige is die het kan voorkomen door het aan de koning te vertellen. Als Esther tegenstribbelt zegt Mordechai tegen haar dat zij misschien niet voor niets op die plaats, in het paleis, is terechtgekomen. En zij moet niet denken dat als de plannen doorgaan zij er aan zal ontsnappen (lees in de bijbel het verhaal van Esther, hoofdstuk 4). Esther doet vervolgens wat zij moet doen, en redt daarmee zichzelf maar vooral ook haar volk. Ik wil mezelf niet vergelijken met Esther. Maar ik vraag mij wel af waarom ík op deze plaats ben. Ik had net zo goed ook aan de arme kant in deze wereld geboren kunnen worden. Maar dat is niet zo. Ik woon in het rijke gedeelte. Waarom? Ik geloof inmiddels dat de rijken nodig zijn. Wie anders kan de armen helpen? Als iedereen doet wat hij/zij zou moeten doen zou er geen rijk en arm zijn. Dan zou iedereen het goed hebben. Ik, en velen mét mij, probeer dat in praktijk te brengen. En daarmee is de waarom-vraag beantwoord.... En nu, aan het werk. Er is nog veel te doen...