Dag 14

Opnieuw zondag. Ik ga weer naar de kerk. Opvallend dat iedereen dat begrijpt. In Gambia is 90% van de bevolking moslim. Maar niemand die raar opkijkt als ik zeg dat ik naar de kerk ga. Ze vragen allemaal of ik voor ze wil bidden. Natuurlijk, dat doe ik zeker! Opnieuw zet Muhammed me af en wacht Jawara mij op. Opnieuw een mooie dienst, in het Engels. Het is goed te volgen allemaal. Twee uur later is de dienst afgelopen. Jawara heeft gevraagd of ik met hem mee wil om zijn familie te ontmoeten. In Brikama. Toch weer een half uurtje rijden. Muhammed brengt ons er heen... maar dit mag dan wel onder Brikama vallen, het is echt in the-middle-of-nowhere... de nodige zandweggetjes voordat Muhammed aangeeft niet verder te kunnen vanwege de slechte weg, en dát wil wat zeggen... gelukkig zijn we er dan ook bijna. We lopen het laatste stukje, maar als we er aan komen is het verdacht stil, Jawara zegt dat hij denkt dat zijn familie nog in de kerk is... Er komen wel wat kinderen naar buiten, nieuwsgierig. Natuurlijk herkennen ze hun oom Jawara maar wie die kleurloze mevrouw is... daar worden een paar van de kleintjes tóch een beetje bang van. Het duurt heel even en dan komen toch de 2 broers van Jawara aangewandeld, met nog wat kinderen in hun kielzog. Deze mensen hebben echt heel weinig, gezien de kleding die ze dragen. Vol met gaten. Het bewijs dat een baan als soldaat in het leger van de President zwaar onderbetaald wordt.. maar we hebben een gezellig samenzijn, Jawara is trots om mij met zijn familie te laten kennis maken. Op de terugweg zetten we Jawara af vlakbij de plek waar zijn zus woont, hij gaat nog even verder met familie bezoeken. Ik heb een afspraak met Mustapha dus ik ga niet met hem mee. Ik weet niet precies waar Mustapha woont, alleen dat het in Nemakunku is. We hebben afgesproken dat ik hem zal bellen als ik onderweg ben zodat hij ons naar zijn huis kan leiden. Maar hij neemt de telefoon niet op, ook niet na de 10e keer... wat nu... we zijn inmiddels in Nemakunku aangekomen en besluiten maar gewoon hier en daar te gaan vragen. Tenslotte is hij één van de oprichters én coaches van de Nema Football Academy, de club waar ik al het één en ander aan voetbalmaterialen heb heen gestuurd. De geplande presentatie op afgelopen vrijdag van een nieuwe zending materialen werd op het laatste moment afgezegd... er waren de dag ervoor 2 jonge jongens van de academy verdronken in zee, tijdens een zwempartijtje met wat vrienden... ook dat is Gambia... logisch dat men geen behoeft heeft aan festiviteiten op de dag dat de begrafenis plaats vind...
We denken dus dat er wel mensen zijn die Mustapha dus kennen, en na een paar maal vragen aan mensen die op straat lopen of die voor hun deur de befaamde 'attaya' ( groene mierzoete thee) zitten te drinken is er iemand die hem kent, hij stapt in en wijst ons de weg, natuurlijk verwacht hij een fooi... geeft niet, we zijn blij dat hij ons brengt. Mustapha blijkt nog (weer) te slapen, had niet verwacht dat ik er al zou zijn... maakt niet uit, ik maak kennis met zijn familie, wissel een paar woorden in het Frans met zijn vader, die geen Engels maar wel Frans spreekt. Hij is zichtbaar verrast. Ik zie ook zijn tante, die eerder een beroerte kreeg maar die redelijk hersteld is... ze is wel oud, maar in deze familie wordt goed voor haar gezorgd... Leuke familie trouwens! Ik zie ook Mustapha's zus Isatou. Ook zij maakt deel uit van ons sponsor-programma. Is ook student en dus combineer ik hier een vrienden-bezoek met toch nog een project-bezoekje... ik geef ook Isatou haar tas met presentjes. Isatou is een zeer goede studente, is één van de beste van haar klas. Mooi dat een sponsor haar die gelegenheid geeft! Aan het eind van de middag vraag ik Muhammed of hij mij weer wil komen halen. Met Amadou heb ik nog een afspraak bij Yusufa Gomez in Lamin. We pikken Amadou op en rijden eerst naar het hotel, waar ik me snel even opfris waarna we weer op weg gaan. Ongeveer een half uurtje rijden. Yusufa woont mooi, zeker als je het vergelijkt met de vele andere plaatsen waar ik de afgelopen 2 weken ben geweest. Maar Yusufa werkt dan ook op de Amerikaanse ambassade, en dat zie je. We maken kennis met zijn vrouw en jongste dochter, die het erg interessant vindt dat ik er ben. Beslist niet verlegen, integendeel... Wat is Yusufa een gewone man gebleven, ondanks zijn hoge positie. Hij houdt van een grapje en is tegelijkertijd heel serieus. Fijn om hem te kennen en fijn dat hij ons wil helpen. Als het een uur of 10 in de avond is vind ik het welletjes. Morgen ga ik terug naar Nederland, en ik heb nog wat in te pakken op mijn kamer...